Om negen uur werden we opgehaald door Bisrat en Solomon om terug te gaan naar Wembertawit Elementary School. De auto’s waren versierd met vlaggetjes. We gingen met 2 auto’s, want Bisrat had gezorgd voor veel genodigden, onder wie onze vriend Bahta, een blogger en een journalist. Uiteraard zouden ook de regionale vertegenwoordigers voor onderwijs erbij zijn. Helaas begaf net buiten Mekelle de pas-gerepareerd witte auto het weer. Terwijl de twee chauffeurs een andere auto gingen regelen, bleken wij met z’n allen in de auto van Bisrat te passen.
In Adi Gudom stond de vrachtwagen met schoolbanken en teaching material op ons te wachten en samen reden we richting de school. En daar was het groot feest! Niet alleen de leerlingen en leraren stonden buiten op ons te wachten, er waren ook veel ouders en priesters gekomen. Er werd gedanst, geklapt en met vlaggetjes gezwaaid en iedereen was zó blij. In optocht gingen we naar de school. De volwassenen gingen weer dansen en Mekdess werd meegenomen in de dans en niet veel later Astrid ook. De genodigden uit Mekelle keken met verbazing naar de situatie van de school; het was hen wel bekend dat er scholen waren met slechte voorzieningen, maar zo slecht en zo dicht bij Mekelle hadden ze dit niet verwacht.
Terwijl de desks werden uitgeladen, sjouwden de kinderen de stenen waarop ze tot dan toe hadden gezeten naar buiten. Dat was wel een applausje waard! Buiten werd een grote kring van desks gemaakt en toen iedereen zat, volgden de toespraken. De inspecteur noemde dat alleen al in Tigray nog steeds ruim 27.000 kinderen op de grond moeten zitten op school. Er is nog veel te doen! Na de toespraken werd Mekdess naar voren gehaald. De gemeenschap schonk haar als dank een Bufie traditional dress met prachtig borduurwerk. Hij staat haar konjo (prachtig)! Daarna werd Bisrat bedankt, vervolgens Marco en toen Astrid. Wij kregen van de gemeenschap ieder een Ghabi (herdersdoek) van prachtige kwaliteit. Er werden vlug desks een lokaal ingedragen, waar we werden uitgenodigd voor de koffieceremonie. Er waren prachtige broden gebakken, we kregen heerlijke honing, mierzoete koffie met popcorn en er was nog meer lokaal lekkers waaraan we onze magen maar niet hebben gewaagd.
Intussen werden dankzij de generator die was meegekomen uit Mekelle de latten aan de muur bevestigd om het teaching material (wandplaten met van alles dat deze kinderen niet snel te zien krijgen) te kunnen ophangen. We werden na de koffie uitgenodigd in het lokaal van grade 4, dat inmiddels compleet was ingericht. Een wereld van verschil!
Weer buiten nam ik nog even plaats achter het ‘bureau’ van de directeur in zijn ingestorte ‘office’. Hij kwam erbij zitten, bedankte ons nogmaals en vroeg toen of we hem ook nog konden helpen met zijn kantoortje. Ik legde uit dat het niet zo snel zou lukken als met de desks en beloofde dat we ons best zouden doen. Toen alle lesplaten waren bevestigd, werd de generator ingeladen en keerden we terug naar Mekelle.
ze helpt met uittellen en uitdelen van de studiebeurzen en praat met de studenten. Ze gaat ook op stap met Bisrat om het nodig te regelen voor onze beloften aan de scholen; Mekdess voert de onderhandelingen over de PC voor de Dansa school en het teaching material voor de Wembertawit school en bezoekt de werkplaats waar de schoolbanken voor deze school worden gemaakt. 
Marco en Astrid blijven bij het guest house en na veel pogingen lukt het om onze donatie voor de scholen over te maken naar EYES, zodat Bisrat alles kan afrekenen met de leveranciers. Hoera, belofte waargemaakt! Op deze manier helpen we niet alleen de scholen, maar zorgen we ook voor steun aan de plaatselijke economie en werkgelegenheid.
