Month: oktober 2010

Om kwart voor tien zaterdagochtend was er bericht vanuit Ethiopië; de binnenlandse vlucht vanuit Lalibela is voorspoedig verlopen, eerste etappe zit erop.

Colette en Marco hebben vandaag nog een vol programma in Addis. Vanavond zullen ze vanaf Bole Airport vertrekken om zondagochtend om kwart voor zes te landen op Schiphol. Het ontvangstcomité gaat vanavond dus vroeg onder de wol…

Gisteren zijn we vroeg opgestaan en na een warm afscheid vertrokken per jeep naar Lalibella. De landschappen waren fabuleus. Colette en Marco hebben zelfs een groot deel gereden in de Landrover. Helaas kunnen we geen foto’s uploaden vanuit dit primitieve internetcafeetje.

Vandaag zijn we rondgeleid langs zo’n 10 rotskerken. Het is terecht dat dit als wereldwonder wordt beschouwd. Het is duidelijk dat we hier, veel meer dan in Mekelle, worden beschouwd als toeristische melkkoe. We zitten nu even uit te hijgen van alle ons achternazittende jongetjes. Een paar keer hebben we ons toch door de mooie verhalen laten verleiden. We kochten zelfs een tweedehands woordenboek voor ene Biniam die dokter gaat worden.

Het avontuur zit er bijna op. Morgen vertrekken we in alle vroegte met een baby-plane naar Addis.

Alle volgers bedankt!  We werken de ontbrekende delen van ons avontuur thuis nog bij. In ieder geval zijn we jullie nog veel foto’s verschuldigd!

Selam!

Hagos en Selam

Vanmorgen zijn Colette en Marco per jeep vertrokken uit Mekelle. Over land hebben ze een mooie tocht gemaakt naar de stad Lalibela.

Marco heeft via SMS laten weten dat ze goed zijn aangekomen. De komende twee nachten verblijven Marco en Colette in Lalibela, waar ze morgen de beroemde rotskerken gaan bekijken. Op zaterdagochtend vliegen ze per binnenlandse vlucht van Lalibela terug naar Addis Abeba. Diezelfde avond zullen ze aan boord gaan van het toestel dat hen weer terug brengt naar Nederland.

Helaas hebben Colette en Marco in Lalibela opnieuw geen verbinding met het internet. Hun foto’s en verhalen laten daardoor nog even op zich wachten. Wie alvast meer wil weten over de rotskeren, kan terecht op http://nl.wikipedia.org/wiki/Rotskerken_van_Lalibela

Vlak voor het vertrek naar Lalibella ontdekken we dat het internet het weer doet. Het gaat ons goed. Als we in Lalibella zijn, proberen we weer contact te maken. Selam!

Vandaag staat in het teken van herontmoeting. We rijden in de nieuwe EYES-car (met airco!) naar de Fikre Alem School. De omgeving is prachtig groen. De witte en rode tef groeit uitbundig. De sorghum wordt reeds geoogst. We zien zelfs een nieuwe waterbron. Bij de Fikre Alem worden we zoals drie jaar geleden tegemoet gelopen door vele kinderen. Uiteraard was ook Mebrathu er om ons te ontvangen, alhoewel hij tegenwoordig naar school gaat in Adigudum. Er waren geen leraren meer die wij kennen. Ook de directeur is overgeplaatst. De regentijd heeft dan wel veel agrarische voorspoed gebracht, maar heeft helaas ook de gebouwen van de school aangetast. De bliksem is in het dak  geslagen en de oude, door de gemeenschap gebouwde lokalen zijn deels onbruikbaar geworden. De lokalen die door EYES zijn neergezet functioneren nog prima. We hebben tevergeefs naar Saba gezocht; zij bleek in de middag-shift te zitten. Haar zusje was er wel. We hebben de groeten gedaan en een kadootje gegeven.

Daarna door naar de Dansa-school. We wilden de school nog een keer zien, maar dan in bedrijf. Het was fantastisch. We werden herkend door de dorpsbewoners en zeer vriendelijk begroet. De dochter van de directrice rende ons tegemoet en we kregen een dikke natte zoen. De directeur gaf les aan grade one en we werden die klas binnen gebracht. De kinderen droegen allemaal nog hun EYES-t-shirt (met ook logo van het Coornhert) en staarden ons blij met zijn vijftigen tegelijk aan.

Het oude kantoortje was al opgeheven en trots toonde Tsega,  de directrice, haar nieuwe werkplek. Prominent op haar tafel stonden de houten tulpen uit Nederland. We gaven haar een van de door zonne-energie oplaadbare lampen. Het oude kantoor is nu een klein etnografisch museum. De Dansa-school is zichtbaar verbeterd en de leraren toonden zich zeer tevreden met de verbeterde faciliteiten. Het maakte Colette en Marco “jumping the sky”!

Daarna weer naar Mekelle voor een late lunch. Onderweg kwamen we de verongelukte bus nog tegen. Hij reed met een gebroken as en gebroken ruiten gewoon naar beneden. Dit is Afrika!

We lunchten weer op onze gebruikelijke plek (Lazarus) en we dronken weer koffie bij de Buna Bet Eden. Marco liet zijn schoenen poetsen, alhoewel ze niet poetsbaar zijn. Het was wel hard nodig!

‘s Avonds aten we met uitzicht op Mekelle bij het Castle Hotel. Het was weer een heerlijke Enjerra. Na een goed glas Gouder en een filosofisch nagesprek was deze lange dag weer ten einde.

Na een hele dag stilte op de website hebben we zojuist telefonisch contact gehad met Ethiopië. Met Marco en Colette is alles goed. Helaas is het met de internetverbinding in Mekelle minder goed gesteld; gisterenavond tijdens het uploaden van de foto’s hield die er mee op. We hebben nog geen idee wanneer de verbinding weer zal zijn hersteld. Het blijft dus nog even wachten op nieuwe foto’s en berichten.

Om 9 uur ontmoetten we in de hal Haftum en Emanuel. Haftum is de vriend van Gebre, de Ethiopische student die in Groningen studeert op een Erasmusbeurs en die ons een week geleden kwam opzoeken op het Coornhert. Emanuel ging mee om zijn oude onderzoekscentrum te bezoeken, waar hij

onderzoek deed in het kader van zijn studie diergeneeskunde. Eveneens zouden we langs gaan bij de universiteit van Mekele waar we een vriendin van Haftum zouden treffen.  Zij start dit schooljaar als docent ICT bij deze universiteit. 

Bij de Kallamina Special High School

werden we ontvangen door een docent die ons naar de directeur bracht. Een kort maar degelijk gesprek volgde in zijn kantoortje. De school is een privéschool, opgericht met sponsorgelden, maar het was zichtbaar dat hier de buitenlandse geldkraan werd dichtgedraaid. Ze doen met de weinige middelen toch nog heel wat. We bezochten een klaslokaal voor ICT lessen waar 3 of 4 leerlingen samen aan één computer zaten om de kneepjes van het exel-programma te doorgronden. Een lokaal waar aansluiting voor internet klaar lag,  werd niet gebruikt. Er is namelijk al twee jaar geen internetverbinding; er is eenvoudig geen geld voor. Verder bezochten we twee labruimtes, één voor scheikundige proefjes en één voor natuurkundige en biologische opstellingen. De foto’s spreken voor zich!

De directeur ging vervolgens met ons mee naar de vetenarian research farm, waar Emanuel een deel van zijn onderzoek heeft uitgevoerd. Ook hier spreken de foto’s. Ze houden zich bezig met onderzoek naar kunstmatige inseminatie bij koeien. Een deel financieren ze onder andere door de verkoop van  de melk en door de verkoop van honing. De koeien die er staan, zijn een zichtbare mix van een Nederlandse soort met een Ethiopische! Haftum was verheugd om weer even in zijn oude school te kijken, maar zag ook zichtbaar de enorme achterstand in onderhoud en voorzieningen.

Onze tocht vervolgde naar de universiteit waar Mekkides, de vriendin van Haftum, ons verwelkomde. Ze liet ons de ICT ruimte zien waar net allemaal nieuwe computers stonden. En we maakten kennis met twee collega’s, die overigens bekend waren met EYES general manager Bisrat Mesfin.  Het aantal studenten aan de universiteit is de laatste tijd enorm gegroeid, wat een goed teken is. Alleen ook hier lijken de voorzieningen achter te lopen bij het sterk toenemende aantal jonge studenten. Dat maakt dat ook erg jonge docenten worden aangetrokken om te komen lesgeven. Mekkides heeft gestudeerd in Spanje en Noorwegen en werd met haar jonge leeftijd (24) docent.