Vandaag staat in het teken van herontmoeting. We rijden in de nieuwe EYES-car (met airco!) naar de Fikre Alem School. De omgeving is prachtig groen. De witte en rode tef groeit uitbundig. De sorghum wordt reeds geoogst. We zien zelfs een nieuwe waterbron. Bij de Fikre 
Alem worden we zoals drie jaar geleden tegemoet gelopen door vele kinderen. Uiteraard was ook Mebrathu er om ons te ontvangen, alhoewel hij tegenwoordig naar school gaat in Adigudum. Er waren geen leraren meer die wij kennen. Ook de directeur is overgeplaatst. De regentijd heeft dan wel veel agrarische voorspoed gebracht, maar heeft helaas ook de gebouwen van de school aangetast. De bliksem is in het dak geslagen en de oude, door de gemeenschap gebouwde lokalen zijn deels onbruikbaar geworden. De lokalen die door EYES zijn neergezet functioneren nog prima. We hebben tevergeefs naar Saba gezocht; zij bleek in de middag-shift te zitten. Haar zusje was er wel. We hebben de groeten gedaan en een kadootje gegeven.
Daarna door naar de Dansa-school. We wilden de school nog een keer zien, maar dan in bedrijf. Het was fantastisch. We werden herkend door de dorpsbewoners en zeer vriendelijk begroet. De dochter van de directrice rende ons tegemoet en we kregen een dikke natte zoen. De directeur gaf les aan grade one en we werden die klas binnen gebracht. De kinderen droegen allemaal nog hun EYES-t-shirt (met ook logo van het Coornhert) en staarden ons blij met zijn vijftigen tegelijk aan.
Het oude kantoortje was al opgeheven en trots toonde Tsega, de directrice, haar nieuwe werkplek. Prominent op haar tafel stonden de houten tulpen uit Nederland. We gaven haar een van de door zonne-energie oplaadbare lampen. Het oude 
kantoor is nu een klein etnografisch museum. De Dansa-school is zichtbaar verbeterd en de leraren toonden zich zeer tevreden met de verbeterde faciliteiten. Het maakte Colette en Marco “jumping the sky”!
Daarna weer naar Mekelle voor een late lunch. Onderweg kwamen we de verongelukte bus nog tegen. Hij reed met een gebroken as en gebroken ruiten gewoon naar beneden. Dit is Afrika!
We lunchten weer op onze gebruikelijke plek (Lazarus) en we dronken weer koffie bij de Buna Bet Eden. Marco liet zijn schoenen poetsen, alhoewel ze niet poetsbaar zijn. Het was wel hard nodig!
‘s Avonds aten we met uitzicht op Mekelle bij het Castle Hotel. Het was weer een heerlijke Enjerra. Na een goed glas Gouder en een filosofisch nagesprek was deze lange dag weer ten einde.